بذار زميـن به گردش هاي مـسخره اش ادامه دهـد و خورشيد

 همچنان خودسوزي کند. نه نيازي به زمين دارم و نه خورشيد.

نيازم آسماني شده است. شب پناه من است و سنگ صبورم.

 هق هق گريه هايم در سکوت شب گم مي شود. اشک هايم نا

 پيدا و چشمانم بي فروغ. خدايا ستاره ام را به تو مي سپارم.

 نگذار بيش از اين دورتر شود. بگذار روحم از زمين و قفسي

 که آن را زندگاني ناميده اي در گوشه اي از آن

کهکشان شيري در

 آغوش ستاره ام آرام گيرد. ...... 

دلم تنگ است اين شبها يقين دارم که ميداني صداي غربت من

 را ز احساسم تو مي خواني شدم از درد تنهايي گلي پژمرده و

غمگين ببار اي ابر پاييزي که دردم را تو مي داني ميان دوزخ

عشقت پريشان و گرفتارم چرا اي مرکب عشقم چنين آهسته

 مي راني تپش هاي دل خسته چه بي تاب و هراسانند به من

 آخر بگو اي دل چرا امشب پريشاني دلم درياي خون است وپر

 از امواج بي ساحل درون سينه ام آري تو آن موج هراساني

 هماره قلب بيمارم به ياد توشود روشن چه فرقي مي کند

 اما تو که اين را نمي داني ....... 

روبروي بهشت نشسته ام و جهنمي از دلتنگي با من است

 تا پل دستانت فرسنگها فاصله دارم بي تابم وخسته نسيم

 صبحگاهي هميشگي گونه خيسم را مچاله مي کند بهشت

 کم کم روشن مي شود سايه ها و سنگها يادت هست؟

 آرامش را از ياد برده ام دراين جهنم هياهو مي آيي آيا؟؟

 قايق بان منتظر ماست گويي تا بهشت آن سوي آب تنها

 چند بوسه و دقيقه اي آغوش گرم تو راه است تا تو اما ... ؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: